Anna Jachnina, jako członkini Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej, zaangażowała się w działalność konspiracyjną od początku okupacji niemieckiej. Pracując jako sekretarka w dziale „Sztuka,” uczestniczyła w tworzeniu i rozpowszechnianiu satyrycznych publikacji, które stanowiły broń przeciwko okupantowi. W latach 1939–1942 satyra i dowcip były istotnymi narzędziami oporu – podważały pewność siebie Niemców i budowały poczucie wspólnoty wśród Polaków.
Wspólnie z Marianem Ruthem Buczkowskim opracowała broszurę „Anegdoty i dowcip wojenny,” która szybko stała się popularna w okupowanej Warszawie. Rymowanki i satyryczne utwory, zawarte również w zbiorku „Posłuchajcie ludzie,” wzmacniały morale społeczeństwa. W tej kolekcji znalazła się także jedna z najsłynniejszych piosenek okresu okupacji – „Siekiera, motyka…” – która stała się niemal hymnem codziennego oporu. Tekst tej piosenki powstał zimą 1942 roku na zlecenie Aleksandra Kamińskiego, w szczególnych warunkach, jakie Anna wspominała z przejęciem:
„Mieszkałam wówczas na ulicy Francuskiej w Warszawie. Była zima i mróz – w mieszkaniu i we mnie w środku. Straszliwy głód. Otrzymałam właśnie polecenie napisania tekstów – wierszyków, piosenek dla naszych ulicznych sojuszników: gazeciarzy, kwiaciarek i muzykantów. Ołówek wypadał ze zgrabiałych rąk, mózg zamarzał. Nie było światła. Tylko jakiś knocik, lampeczka… To była noc tworzenia w stanie zamrożonym. Chyba właśnie wtedy – już dokładnie nie pamiętam – powstała ta piosenka: ‘Siekiera, motyka, piłka, szklanka, w nocy nalot, w dzień łapanka…’”
